Beklaagde was bestuurslid tevens voorzitter van een gymnastiekvereniging. Nadat het bestuur signalen ontving van mogelijk grensoverschrijdend gedrag door een van de trainers, heeft beklaagde in eerste instantie veel contact gehad en overleg gevoerd met instanties zoals CVSN, de KNGU en de zedenpolitie. In die fase heeft beklaagde (en het bestuur waarvan hij deel uitmaakte) buiten het ISR om stappen gezet waarvan beklaagde dacht dat het de goede weg was in het belang van de club en haar sporters (waaronder de slachtoffers), die aangaven geen zin te hebben in gedoe. Vanuit het bestuur van de vereniging is de betrokken trainer de mogelijkheid geboden om met een vaststellingsovereenkomst de club geruisloos te verlaten.

Uiteindelijk heeft de KNGU besloten om met betrekking tot het vermeend grensoverschrijdend gedrag van de trainer een melding te doen bij het ISR, maar het daaropvolgende onderzoek liep spaak bij gebrek aan informatie. Vervolgens is beklaagde herhaaldelijk verzocht om aan de meldplicht te voldoen en informatie te verschaffen. De reactie van beklaagde was dat hij geen vertrouwen had en heeft in het ISR en dat hij geen behoefte voelde om de zaak alsnog verder op te pakken.

De tuchtcommissie overweegt dat het instellen van een meldplicht van (vermoedelijke) overtreding van het Reglement Seksuele Intimidatie essentieel is voor het functioneren van de tuchtrechtspraak als instituut. Het doel van tuchtrecht, en de meldplicht als fundamenteel onderdeel daarvan, is om in het algemeen het belang van een veilig sportklimaat te dienen. Dat algemeen belang gaat verder dan het belang van een individuele vereniging of afzonderlijke casuïstiek. Dat is de achtergrond om op bestuurders, andere functionarissen en begeleiders van verenigingen een verplichting op te leggen om bij een vermoeden van grensoverschrijdend gedrag melding te doen bij (de aanklager van) het ISR.

Om die reden is de tuchtcommissie van oordeel dat de weigering van beklaagde om aan de meldplicht te voldoen een overtreding oplevert van artikel 6 lid 13 sub i van het Reglement Seksuele Intimidatie en strafbaar is. De tuchtcommissie legt aan beklaagde een functie-uitsluiting op voor de functie van bestuurslid voor de duur van 8 maanden waarvan 4 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar. Vanwege de signaalfunctie van tuchtrechtelijke uitspraken en om streng op te treden tegen ondermijning van het tuchtrecht is dat een hogere straf dan de straf die door de aanklager was geëist.